ახლა ხომ ბლოგებზე აღარავინ წერს, რადგან სხვა პლატფორმებმა ჩაანაცვლეს და ჩვენც მხოლოდ მაშინ გვახსენდება ეს სივრცე, თუკი სრულიად შემთხვევით შემოვიხედებით და მოგონებათა მთელი კასკადი დაგვხვდება. აქ შემოხედვა ერთია და მერე გეშლება წერის საღერღელი და იწყებ წერას, წერ, წერ და მერე მაინც არ აქვეყნებ, რა აზრი აქვს? მაინც არავინ წაიკითხავს… ან იქნებ სწორედ იმიტომ წერ, რომ ზუსტად ეგ გინდა – ბევრმა არ წაიკითხოს, რადგან დაიღალე ფბ-ზე ათასობით ფრენდისგან და მათი ლისტებად გაფილტვრისგან და აი, ისევ აქ შემოეხეტე…
აი, ათი წლის წინ როგორ და რასაც წერდი ისევ ისეთი ხარ, უბრალოდ ახლა მეტი მოგონება გაქვს დაგროვილი, სულ ესაა. უბრალოდ, ადრე პატარა იყავი და არ გრცხვენოდა ამ განწყობების, ახლა კი დიდი ხარ და ყველა შენგან მეტ პასუხისმგებლობას მოითხოვს. რით ვერ გაიზარდა ეს გოგო, ისევ 16 წლის ჰო არ ჰგონია თავი? – ნაცნობი ფრაზაა ჰო? ასე გვექცევიან ადამიანები, როდესაც სისუსტეს დაინახავენ, ჩვენ კი გვეშინია მათი რეაქციის, ამიტომ ძალიან ძლიერი გოგოებივით ვიქცევით და არ ვტირით, არც ვსევდიანდებით მათ დასანახად, პირმოკუმულნი ვსხედვართ და ზრდასრული ქალებივით რაციონალურებად ყოფნას ვცდილობთ, რადგან არ გვაქვს ემოციებში 16 წლის გოგოსავით გადავარდნის უფლება, მერე კი მარტო სახლში ან სადმე კუთხეში ჩუმად ვტირით ხოლმე, რომ სხვებმა არ დაინახონ და არ იფიქრონ, რომ რაღაც ასაკიდან ვერ გამოვედით.
ხანდახან გინდა ყველაფერი მეგობრებს ვუამბო, ყველა ნაცნობს შესჩივლო, სევდიანი სტატუსები ვწერო, მაგრამ არა, მერე ყველას ეცოდები და თავს ვალდებულად თვლიან ყოველ ჯერზე გკითხონ თუ როგორ ხარ. შენ კიდევ აუცილებლად სევდიანად უნდა უპასუხო რომ ხარ რა. ამიტომ ყველას თავიდან იშორებ სიტყვებით – არ მინდა ამაზე ლაპარაკი! ყველა დღეს სიცილ-კისკისში ატარებ, მერე საღამოობით სეირნობ იმის იმედით, რომ შემთხვევით შეხვდები და რამდენიმე წამით ჩაეხუტები. რატომაც არა? ხომ შეხვედრიხარ ადრე შემთხვევით, იქნებ ახლაც შეხვდე? ყველა შემთხვევითი შეხვედრის ადგილს ხელახლა გადიხარ, იქნებ ისევ იქ გამოიაროს? მერე სახლში შეაბიჯებ თუ არა, მძიმედ ეშვები სკამზე და გულამოსკვნით ტირი, დაწოლისას საბანში იკუნტები და ცდილობ გაიხსენო მისი სუნთქვა კისერში და ხელები წელზე, მის სუნს გრძნობ და სხეულის სიმხურვალეს, დილით კი საშინლად დასიებულ თვალებს ისრესს ცივი წყლით. შემთხვევით ხვდები სხვებს და ვერ გრძნობ ვერაფერს, ყველა შეხება გტკივა და ყველა საუბარი უინტერესოა. ხანდახან თვალებს ხუჭავ და ცდილობ წარმოიდგინო, რომ სინამდვილეში მას ეხები და არა სხვას. მერე იმედგაცრუების გემოს გრძნობ და გაუტეხელ კედელს შენსა და ყველა სხვას შორის. და არაფერს შვები. არ ცდილობ მას დაანახო როგორ ცუდად ხარ ან პირიქით ვითომ ძალიან კარგად. არ წერ სტატუსებს, რომლებიც ირიბად მას მიემართება, არც სადმე ჩექინდები, არც ფოტოს დებ, სადაც ზუსტად ისე გამოიყურები, როგორც მას მოეწონებოდა. უბრალოდ ხარ ასე შენთვის და ჩუმ-ჩუმად ტირი ისე რომ სხვებმა არ დაგინახონ და არ გითხრან – ნათია, შენ უკვე დიდი გოგო ხარ!
წარმოუდგენლად რთულია წერა იმაზე, რაც შენთვის ყველაზე მეტად ძვირფასია. ნაწერის კითხვისას სინამდვილეში ვერავინ ხედავს და გრძნობს შენს განცდებს, ერთ უბრალო სევდიან ამბად ჩანს, როგორებიც ყველა გოგოს გვაქვს… არადა, ეს ხომ წარმოუდგენელ ემოციათა მრავალწლიანი ზღვაა, მილიონობით წაუშლელი მოგონებით, ეს ხომ არაა მორიგი იმედგაცრუებული ურთიერთობა, ესაა შენი ცხოვრება, ესაა განცდა, რომელიც არასოდეს შეიცვლება და ყოველთვის, როდესაც დაინახავ მის სახელს ფბ-ზე, გულისკანკალამდე დასევდიანდები…
ხანდახან მიკვირს, როგორ ცხოვრობენ ადამიანები სიბერემდე? პერიოდულად ისე მაწვება ხოლმე მოგონებები, ტარება მიჭირს, ისე მამძიმებენ, მინდა გავაქრო და თან მეშინია, რაც დრო გავა, უფრო მეტად დაგროვილ მოგონებას რა მოვუხერხო და როგორ ვატარო…
ფორთოხლის გოგონას ბლოგი 