სარვამარტო აურზაური

8 მარტი არასდროს მიყვარდა, იმიტომ რომ ეს ერთადერთი დღე იყო სკოლის პერიოდში, როდესაც კლასელი ბიჭები გოგოებს საჩუქრებს გვჩუქნიდნენ ხოლმე, სხვა დროს კი მხოლოდ ვჩხუბობდით. ჩხუბო უფრო საინტერესო იყო, ვიდრე ყვავილებით ხელში მორცხვად დგომა და ხელების სრესა. თანაც, ჩვენ ვალდებულნი ვიყავით მასწავლებელი ქალებისთვის გვეჩუქებინა საჩუქრები, ეს კი საკმაოდ უსიამოვნო პროცესი იყო, მასწავლებელი აუცილებლად ,,გვეჩხუბებოდა” თუ რატომ შევწუხდით, ჩვენ კი უნდა გვეთქვა, თუ როგორ გვიყვარს ისინი და ა.შ.

საქართველოში ჯერ კიდევ მტკიცედაა ფესვგადგმული ტრადიცია, რომ ვალენტინობას, დედისა და ქალთა დღეს, ბიჭმა აუცილებლად უნდა აჩუქოს გოგოს ყვავილები, მერე მათ ერთად გაისეირნონ რუსთაველზე, მერე ბიჭმა გოგო აუცილებლად რომელიმე სახინკლეში უნდა დაპატიჟოს, სადაც მეზობელი სუფრებიდან ღიპიანი ბიძიები ქალთა სადრეგრძელოებს პათოსით იტყვიან შემდეგი ტექსტებით: ,,გაუმარჯოს ჩვენი სუფრის დამამშვენებელ ყვავილებს” , ,,ჩვენი სუფრის მშვენებების, მანდილოსნების სადღეგრძელო მინდა შემოგთავაზოთ” და ა.შ. მერე ეს გულაჩუყებული გოგო, ცალი ვარდით ხელში, სიამაყეშეპარულმა ბიჭმა სახლში უნდა მიაცილოს. მერე კი კვლავ დაიწყება ჩვეულერივი დღეები, ყვავილებისა და სუნამოების გარეშე. მდაააჰ.

სინამდვილეში, არაფერს ვერჩი ამ დღესასწაულებს, ვისაც რა უნდა ის გაუკეთებია, უბრალოდ, დამოკიდებულება არ მიმაჩნია სწორად. მამრობითი სქესი თავს ივალდებულებს, რომ ქალს აჩუქოს ერთი სხვებისგან ვითომ გამორჩეულო დღე, ქალიც ავალდებულებს კაცს, რომ ეს დღე გამოყოს მისთვის, სამაგიეროდ, სხვა დღეებში თანახმაა ,,კუხნაში” იტრიალოს, მას ხომ ასეთი კარგი ქმარი ჰყავს, წელიწადში სამჯერ ყვავილებს ჩუქნის ხოლმე, საყვარელი ❤ 🙂

-დღეს არსად მიდიხარ?

-რავი, არაა, სახლში უნდა ვიყო

-და ,,ის” არ გეპატიჟება სადმე?

-ვინ ,,ის” და რატომ?

-დღეს ჰო რვა მარტია, რა ვიცი, ვინმე ,,პაკლონიკი” არ გყავს?

-ა, ჰო, რავი, არ მეპატიჟება

ამას მოჰყვა მოსაუბრის ცინიკური მზერა 🙂

მდაააჰ 🙂

ისე, საინტერესო დამოკიდებულება აქვთ ხოლმე ამ დაპატიჟებებზე, სახინკლეებსა და დუქნებში აქეთ-აქით სიარულზე, დაახლოებით ასეთი: ბიჭმა თუ ხინკლის სახლში არ დაგპატიჟა, რაა მამული? 🙂 მახსოვს, ერთხელ როგორი გაოგნებული მიყურებდა ერთი გოგო, რომელსაც ვერაფრით დავაჯერე, რომ ხინკლის სახლში არ ვიყავი ნამყოფი, აბა, შენ სტუდენტობა არ გქონიაო, ასე მითხრა 🙂

ისე, ძალიან მაინტერესებს, რა მუღამი აქვს რუსთაველის გამზირზე ცალი ვარდით ხელში სიარულს? ან დიდი ფუმფულა სათამაშოთი? ან დიდი ფუმფულა სათამაშოთი და მეორე ხელში ყვავილების დიდი თაიგულით? ერთხელ უნდა ვცადო, მაინტერესებს, როგორ ვივლი.

ისე, ყვავილებით აქეთ-იქით ბოდიალს, მგონი რამე ექსტრემალური საჩუქრის გაკეთება ჯობია. რა მაგარი იქნებოდა რვა მარტს ბიჭი გოგოს სუნამოების მაგივრად რომ რამე სხვას სთავაზობდეს:

1.სადმე მთაში წასვლას კარვითა და საძილე ტომრებით, თან აუცილებლად არაყიც უნდა წაიღონ და თბილი ტანსაცმელიც;

2.მაღლივის ხიდიდან ერთად გადახტომას, რა თქმა უნდა, თოკებით, ისე, თოკების გარეშე უფრო საინტერესო იქნებოდა;

3.რომელიმე მიტოვებულ სახლის სახურავზე ლუდის ან არყის დალევას და მერე იქიდან გადმოხტომას;

4.სადმე ზღვის პირას წასვლას და იქ ქვიშაზე კარვით დარჩენას (აქაც აუცილებელია არაყი) 

რას გადავეკიდე ამ სასმელს, ან გადმოხტომას, მაგრამ ახლა ორივე ძალიან მინდა და, ალბათ, იმიტომ მომდის მხოლოდ სასმელსა და ექსტრემთან დაკავშირებული ამბები თავში 🙂 ისე, ამ ყველაფრის გაკეთება ნებისმიერ დღეს შეიძლება 🙂

ის, რაც არასდროს მინდა, რომ ბიჭმა გამიკეთოს:

1.რა თქმა უნდა, არ მინდა, რომ რვა მარტს ყვავილები, სათამაშო ანდაც სუნამო მაჩუქოს და მერე სახინკლეში დამპატიჟოს 🙂

1.ეზოში ბენზინით დაწეროს მიყვარხარ, მერე ცეცხლი წაუკიდოს და მერე თიხის თასებში ანთებული სანთლებით ხელში რამე სიმღერა მიმღეროს ძმაკაცებთან ერთად.

3.არ მინდა, რომ ჩემი სადღეგრძელო წარმოთქვას სუფრაზე (ისე, მსგავს სუფრაზე ოდესმე ერთად რომ მოვხვდეთ, ისიც არ მინდა) 🙂

ნუუ, კიდევ ბევრი რამ არ მომეწონება, ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს.

ჰო, სკოლის პერიოდზე გამახსენდა, ერთხელ კლასელებმა ფული შევაგროვეთ, დამრიგებლისთვის საჩუქარი უნდა გვეყიდა, იცით რა ვუყიდეთ? დანა-ჩანგლის კომპლექტი 🙂